Trekking i spacerowanie z kijkami to coraz bardziej modna aktywność sportowa. Dzięki wielu możliwościom, jakie daje tego rodzaju ruch, możliwe jest aktywizowanie zarówno osób młodych, jak i seniorów. Jakie zalety posiada chodzenie z kijami? Jakie cechy charakterystyczny posiada nordicwalking? Jak dobrać odpowiednie kijki trekkingowe?
Zalety spacerowania z kijkami.
Chodzenie z kijami, aktywność związana z poruszaniem się ze wsparciem odpowiedniego sprzętu posiada wiele zalet. To przede wszystkim sport, który może być uprawiany amatorsko, jak również profesjonalnie i z wielkim zaangażowaniem. Ruch na świeżym powietrzu pozwala odprężyć się i zaczerpnąć oddechu po męczącym dniu. Ponadto sport ten może być uprawiany grupowo, co pozwala nawiązywać nowe znajomości, a także prowadzić ciekawe i relaksujące rozmowy. Dzięki odpowiednio dobranemu sprzętowi możliwa jest również skuteczna rehabilitacja i wspomaganie chodzenia i ogólne kondycji i koordynacji.
Kijki trekkingowe jak dobrać?
Dobór odpowiedniego sprzętu uzależniony jest od wielu czynników. Jednym z najważniejszych jest stopień zaawansowania chodziarzom, jak również przeznaczenie i wykorzystanie wyposażenia. Podczas wyboru sprzętu należy zwrócić uwagę na kilka jego cech charakterystycznych. Do głównych zalicza się:
– materiał wykonania,
– ciężar kijków,
– materiał i pokrycie rączki,
– paski i zabezpieczenia rękojeści,
– wysokość użytkownika,
– firma, cena, itp.
Dobór odpowiedniego sprzętu, jak również parametrów odpowiedniego ustawienia, zależne są od sposobu chodzenia. Aby prawidłowo uprawiać ten sport należy poznać poszczególne techniki poruszania się i operowania przyrządami.
Metody chodzenia
Jednym z podstawowych i najprostszych metod chodzenia jest technika BASIC, która przeznaczona jest dla wszystkich osób, uwzględniająca wykonywanie podstawowych i mało wymagających ruchów. Początkowym etapem nauki chodzenia z kijkami, jest zapoznanie się ze sprzętem, oswojenie się z jego obecnością, przyzwyczajenie do ciężaru i uchwytu. Ćwiczenia z trzymaniem i noszeniem kijków to pierwszy, niezależny etap. Kolejnym krokiem jest ciągnięcie za sobą kijków, a następnie powolne wprowadzanie ich w ruch. Podczas poruszania się, kijki powinny zahaczać o podłoże, a całe ciało minimalnie się od nich odpychać. Praca rąk nie powinna przekraczać kąta prostego w zgięciu, a podczas wyprostu maksymalnie odchylać ramię w tył.
Aktywność ruchowa dla bardziej zaawansowanych mobilizuje więcej mięśni, jak również wzmaga tempo ruchu i chodzenia. Kijki aktywizują zarówno dolne, jak i górne partie ciała.
